Tuszka zielononóżki kuropatwianej

Tradycja

Początki hodowli zielononóżki związane są z aktywnością społeczną i pasją hodowlaną księżnej Marii Czartoryskiej i sięgają XIX w. co dało początek hodowli drobiu na terenie dawnej Galicji. W 1894 roku powstało pod protektorem Księżnej towarzystwo ornitologiczne w Jarosławiu, które następnie zostało przekształcoene w Pierwsze Galicyjskie Towarzystwo Chowu Drobiu i Królików w Jarosławiu.

Zielononóżka kuropatwiana

to stara polska rasa kury o charakterystycznych oliwkowo-zielonych nogach i kuropatwianym ubarwieniu. Ptaki mają dużą wytrzymałością na niskie temperatury, bardzo dobrze rozwiniętą umiejętność poszukiwania pokarmu i dużą odporność na choroby, co oznacza, że są doskonale przystosowane do chowu w naturalnych warunkach środowiskowych. Dobrze sprawdzają się w chowie drobno-stadkowym, w małych i średnich gospodarstwach rolnych.

Mięso

Chów zielononóżki z przeznaczonej na osiaganie wartościowego mięsa jest dłuższy niż w intensywnej produkcji bojlera. Przedłużony okres odchowu stanowi powrót do natury i zwiększenie komfortu życia ptaków. Ma to również pozytywny wpływ na skład mięsa i jego walory smakowe. Co ciekawe mięso zielononóżki jest ciemnijesze niź innych kur w wyglądzie zbliżone jest do dziczyzny. Wszytko to za sprawą pochodzenia, zbliżonego do dzikiej, prymitywnej, wyjściowej rasy.

Tweet